Handelingen 7 : 54 - 60

54. Toen zij dit hoorden, sneed het hun door het hart en zij knersten de tanden tegen hem.
55. Maar hij, vol van de heilige Geest, sloeg de ogen ten hemel en zag de heerlijkheid Gods en Jezus, staande ter rechterhand Gods,
56. En hij zei: Zie, ik zie de hemelen geopend en de Zoon des mensen, staande ter rechterhand Gods.
57. Maar zij begonnen luidkeels te schreeuwen, stopte hun oren toe en stormden als een man op hem los;
58. en zij wierpen hem de stad uit en stenigden hem. En de getuigen legden hun mantels af aan de voeten van een jonge man, Saulus genaamd.
59. En zij stenigden Stefanus, die de Here aanriep, zeggende: Here Jezus, ontvang mijn geest.
60. En op de knieën vallende, riep hij met luider stem: Here, reken hun deze zonde niet toe! En met deze woorden ontsliep hij.

Stefanus heeft over zijn Heiland verteld. Dat wordt hem niet in dank afgenomen. Men spreekt kwaad van hem. En brengt hem voor het Sanhedrin gebracht, de Raad van Oudsten en Schriftgeleerden. Daar verdedigt hij zich uitgebreid door nogmaals uitvoerig van zijn Heiland te getuigen. Men wordt ziedend en uiteindelijk is Stefanus ingesloten door een briesende menigte, die de kring steeds nauwer om hem sluit om hem te stenigen. Stel je voor, dat je dat om je heen ziet. Je angst zorgt ervoor dat je blik gevangen is en je naar niets anders kan kijken. Er is geen uitweg!

Maar Stefanus kijkt omhoog en ziet de heerlijkheid van God en Jezus, staande aan de rechterhand van God. Ook daar getuigt hij van: zie, ik zie de hemelen geopend en de Zoon des mensen staande aan de rechterhand van God. Dit is allereerst een bemoediging en troost voor ieder die nu, net als Stefanus, om zijn of haar geloof vervolgd wordt, waar ook ter wereld.

Maar dat is voor ons ook een les. Als we in een vrij land leven en ons spreken over de Here Jezus ons niet zo duur komt te staan, hoe vaak zouden we dat dan niet moeten doen!

Maar we mogen aan meer denken. Soms voelen ook wij ons helemaal ingesloten, ‘benauwd van alle zijden’ (Ps. 118:3). Door depressiviteit zien we ons ingesloten door donkere, dreigende krachten. De slagen in het leven kunnen ons in een nood brengen, waarvan we denken: hier komen we niet uit, geen ontsnapping mogelijk. Een faillissement, een echtscheiding, rouw. Maar vooral: door een ernstige ziekte, die ons lichaam sloopt, sluit de dood zich steeds nauwer om ons heen. En we hoeven maar een hoge leeftijd te hebben of daar is het besef dat ‘deze laatste vijand, die de dood is’ (1 Kor. 15:26) heel dicht nadert. Van alle kanten.

Kijk dan omhoog! Houd als Stefanus, je ogen naar de hemel gericht! In vertrouwen en overgave. Dan overtuigt de Heilige Geest – waar Stefanus toen immers vol van was – je ervan dat de hemel voor je geopend is. Er is altijd een uitweg uit elke dreigende omsingeling en insluiting. De uitweg naar boven. De hemel is niet van koper, niet met ijzeren grendels afgesloten. Maar open!

Dank zij Jezus, door Stefanus hier de Zoon des mensen genoemd. Want Hij heeft aan de ene kant ons menselijk lot helemaal gedeeld. Hij heeft elke omsingeling door wat voor kwaad ook zelf ervaren. De omsingeling van kwaadsprekers, van het Sanhedrin, van de dood, zelfs van Gods oordeel over onze zonden. Maar Hij stond er overwinnend uit op en ging naar de hemel. Waar Stefanus Hem al zag met de ogen van het geloof en vol van de Heilige Geest. Dat zien, dat uitzicht, wordt ons heus gegeven als we er naar uitzien, naar boven zien.

Je zit in je lekkere stoel van rust te genieten, maar plotseling spring je overeind, want je ziet buiten een kind onder zijn spel de weg op raken en groot gevaar lopen.

Wij zeggen met onze geloofsbelijdenis over de naar de hemel gevaren Verlosser: zittende aan de rechterhand van God. Dat zitten op de troon wijst op rust, majesteit, verhevenheid, waardigheid. Maar Stefanus ziet Jezus staan. Hij is opgestaan. Om te helpen en uit te redden. Om in te grijpen. Om zijn kinderen weg te halen uit de omsingelingen en thuis te halen. Het is allebei waar.

Genade Gods, zo rijk en vrij
de poort staat open, ook voor mij.