Genesis 49:18 Advent

Je kunt deze muziek afspelen.

Uit Cantate "O Ewigkeit, du Donnerwort" van Johann Sebastian Bach, BWV 60.

Duet (alten en tenor)
Die Furcht
O Ewigkeit, du Donnerwort,
O Schwert, das durch die Seele bohrt,
O Anfang sonder Ende!
O Ewigkeit, Zeit ohne Zeit
Ich weiß vor großer Traurigkeit
nicht, wo ich mich hinwende;
Mein ganz erschrocknes Herze bebt,
daß mir die Zung am Gaumen klebt.
Die Hoffnung
Herr, ich warte auf dein Heil.

Op Uw heil wacht ik, o Here!

Een oude man ligt op zijn sterfbed. Dat is naar ons gevoel een uitzichtloze en hopeloze toestand. Want waar kan je dan nog naar uitzien? Het enige, waarop je wacht, is de dood, die alle toekomst afsnijdt.

En toch, terwijl die oude man zijn bevende hand telkens op een van zijn kinderen legt en hen met een gebroken stem zegent, komt er ineens met krachtige stem iets heel anders uit zijn mond, zo maar tussen de zegeningen door. ‘t Lijkt wel of een ketel onder te hoge druk kwam en stoom moest afblazen. “Op uw heil wacht ik, o Here!” Het gaat hier om de adventsverwachting van aartsvader Jakob. In een toestand waarvan wij zeggen: ik zie er geen heil meer in, ziet hij juist alle heil vóór zich.

Niet dat van zichzelf of andere mensen, maar van de Here. Dat is het geheim van het “geloof, dat tevens hoop is op God”. Hij mag vol blijde verwachting uitzien naar de eeuwige heerlijkheid bij de Here. Hij ziet een poort wijd open staan, waardoor het licht komt stromen. Door deze mag hij binnengaan om vrede te bekomen.

Dat is een genadig wonder en een geweldige geestelijke doorbraak. Maar het staat niet los van zijn leven, dat hieraan vooraf is gegaan. Dat leven is een hele leerschool geweest. Het begon er immers mee, dat hij het niet aan de Here kon overlaten om dat heil te schenken, maar die langs eigen slinkse wegen probeerde te verwerven. Hij kon niet op Gods tijd wachten, maar greep op de zegeningen vooruit. Hij kocht immers zijn broer om met een schotel linzenmoes en bedroog later zijn blinde vader Izaäk door net te doen of hij Ezau was. Het kwam hem duur te staan. Hij moest vluchten. Hij werd op zijn beurt door Laban bedrogen. Zijn huiselijk leven is er een vol spanning, strijd en verdriet geweest. Allemaal om te leren, dat er van mensen geen heil is te verwachten, slechts onheil. Het heil is van de Here en van niemand anders. En Hij geeft het op zijn tijd en wijze. Meestal als mensenhanden leeg zijn geworden omdat alles er uit geslagen is.

En de laatste les van deze leerschool kwam op Jakobs sterfbed. Dan leer je immers helemaal dat er niets van jezelf kan komen. Dan ben je helemaal machteloos, hulpeloos en hopeloos. En juist dán klinken daar die wonderlijke woorden: Op uw heil wacht ik, o Here!

Wij mogen verwachtingen van het leven hebben. Maar ‘t is betrekkelijk. Want dat leven is zo broos en teer. Het gaat ook zo snel. Vóór je ‘t weet, is het ten einde. Met of zonder sterfbed. Laten we daarom bovenal het eeuwige leven verwachten uit de hand van God.

Wij mogen verwachtingen van de mensen hebben. Maar ‘t is betrekkelijk. Ze stellen zo vaak teleur. Ze beloven wel, maar komen ‘t niet na. Ze kunnen je lang niet alles geven. Laten we het daarom bovenal van de Here verwachten.

Wij mogen verwachtingen van ons zelf hebben. Maar ‘t is betrekkelijk. Er komt vaak zo weinig van terecht. Een enkele tegenslag en we zitten met de handen in het haar.

Laten we bovenal van ons zelf afzien en naar de Here opzien. Heeft u het op de leerschool van het leven ook al ontdekt, dat je beter niet het heft in eigen hand kunt nemen en dat je de zaken beter niet geforceerd naar je toe kunt trekken, maar je het beste de Here zijn heilzame gang kunt laten gaan? Hebben we ons heil al uit handen gegeven aan Hem? Het in zijn handen gelegd? Zijn we vol besef van eigen machteloosheid al “aan onszelf gestorven”? Dan zullen we in de Here opstaan in een nieuw leven.

Dat nieuwe leven vinden we overigens bij de Here Jezus Christus. Er kan over Gods heil niet gesproken worden zonder de Zaligmaker. Naar zijn komst zien we in deze adventstijd weer uit. Joden en christenen leggen onze tekst messiaans uit. Ze denken onherroepelijk aan de door God beloofde Verlosser van de wereld.

Moge het in deze adventstijd onze bede zijn: op het heil van uw Zoon wacht ik, o Here. In leven en in sterven.